හීන් පිනි පොදක් ඇඟට වැටෙනවත් එක්කම ඇඟ කීරි ගැහෙන්න හමාගෙන ආව සුළග නම් ගෙනාවේ වැස්සක පෙර නිමිත්තක්ම තමයි.මේ වගේ වෙලාවක් නම් අත්හරින්න හිතෙන්නෙම නෑ.වැස්සට තෙමෙන එක තරම් සුන්දර දෙයක් තවත් තියනවද..? ඔයාලත් ඉතින් ඒක හොදට දන්නවා ඇතිනේ....
චුටී...චුටී...ඔයා කොහෙද..?
සුදු අයියගේ කෑ ගැහිල්ල හරියට මම වැස්සට ගහගෙන යනවා වගේ. සුදු අයියා කියන්නේ මගේ ඇවැස්ස මස්සිනා. ඇත්තම කියනව නම් සුදු අයියගේ පණ ටික තිබුනේ මගේ ලඟ. ඒ ආදරේට නම් මමත් මහ හුඟක් ලෝබයි. ඒත්.....මට ඒ ආදරේට ලංවෙන්න හිතක් තිබුණෙම නැහැ.
"ඔයා දැන්ද ආවේ..? මම මිදුලේ සුදු අයියා... කියන්න මට ඇහෙනවා ඇයි කථා කලේ..?"
"ඇහෙනවා තමයි...පේන්නේ නැද්ද හතර වටේම කළුකරගෙන වහින්න එනවා...මෙහෙට එන්න චුටී...බලන්න හොදටම පොද ගහනවා..."
සුදු අයියා ඒ කියපු වචන ටිකට නම් මාව පිච්චුන ගානයි. අනේ මට මං ගැනම දුක හිතුනා. මටත් අනිත් අයට වගේ මේ හැමදේම දකින්න තිබුණා නම්....හිතට එහෙම දැනෙද්දි කටිනුත් ඉබේටම ඒක පිටවුනා.
"අනේ, ඔයාට වගේ මටත් පේනවානම් සුදු අයියේ....."
එහෙම කියලා ඇස් වලින් පැනපු කදුළු පොදිය මමම අත් දෙකෙන් පිහදාගත්තා. ආදරේ හිතිලද අනුකම්පා හිතිලද මන්ද සුදු අයියා මම හිටපු බංකුව උඩින්ම ඉඳගෙන මාව තුරුල් කර ගත්තා. හිත මොනවා කිව්වත් හැමදාමත් ඒ ආදරේ ලඟ මම පුංචි අතදරුවෙක් ගානයි. ඇඟට දැණුන සීතලට මමත් ඒ උණුහුමට තවත් ලංවුනා. අනේ මගේ සුදු අයියටත් මේ අන්ධ කෙල්ලගෙන් තොර ලෝකයක් තිබුණෙම නෑනේ. ඉඩක් තියන හැම තප්පරයක් ගානෙම දුවගෙන එන්නේ මාව බලන්නමයි. මම දන්න දා ඉදන්ම ඒක එයාට තිබුණ පුරුද්දක්. පුංචි කාලේ ඉදන් අපි හැදුනේ වැඩුනේ එකටමයි. මොකක්දෝ පවකට ඉපදුණ දා ඉදන් මට මේ ලෝකේ දකින්න ඇස් දෙකක් තිබුණේ නැහැ.ඒ නිසා මම හැමදාමත් මේ ලෝකේ දැක්කේ සුදු අයියගේ වචන වලින්... පවුලේ එකම දරුවා වෙච්ච මට හැමදේටම ලඟින් හිටියේ සුදු අයියා විතරමයි. පුංචි දා ඉඳන් තිබුණ ඒ ආදරේ ලෙංගතුකම අපිව ආදරවන්තයෝ කරලා නම් තාම අවුරුද්දක්වත් ගෙවුනේ නැහැ. හැබැයි මම එයාට මොන තරම් ආදරේ කලත් මට කවමදාවත් එයාගේ වෙන්න නම් ඕනකමක් තිබුනේ නෑ. මොකද ඒ ලස්සන ජිවිතේ අඳුරින් පුරවන්න මගේ හිත පොඩ්ඩක්වත් කැමතිවුනේ නැහැ.
"අනේ පැටියෝ, මම අඬන්න තරම් දෙයක් කිව්වේ නැනේ ඔයාට...වැස්සට තෙමිලා ඔයා ලෙඩ වෙයි කියලනේ කෑ ගැහැවුවේ... කෝ කෝ දැන් ඉතින් හොද කෙල්ල වගේ හිනාවෙන්නකෝ ටිකක්...
මාව හිනස්සන්න හැදුව ඒ ඇස්වල තියෙන කදුළු මට පෙනෙයි කියලා බයටම සුදු අයියා මගෙන් මුණ වහන් කරගෙනම කථා කලා. මටත් ඒ ඇස් අඬවන්න තිබුණ ලෝබ කමටම හිතේ දුක එහෙම්මම තද කර ගත්තා.ඒ වෙලාවෙම හයියෙන් කඩා වැටුන වැස්සට ඇස් වල කදුළු විතරක් නෙමෙයි ඇත්තටම හිතේ කදුළුක් සේ දිලා ගියා.
"චුටී දු...සුදු පුතා...මෙහෙට එන්නකෝ ළමයිනේ.....වහිනවා නේද හොදටම..? එන්න ළමයිනේ ගෙට...."
ඒ පාර අම්මා ගේ ඇතුලේ ඉදන් කෑ ගහනවා. සුදු අයියා අම්මට කථා කරන ගමන් මාවත් එක්කගෙන ගෙට ගියා.
"මේ එනවා නැන්දේ...."
ගෙට යද්දිම අම්මා දුවගෙන ඇවිත් තෙමිච්ච පිටින්ම හිටිය මාව තුරුල් කරගෙන අඬන්න ගත්තා. අනේ මන්දා ඒ පාර නිකම් මටත් පිස්සු වගේ. ඇයි අප්පා හොදට හිටිය අම්මා එකපාරට අඬන්න ගත්තාහම බයවෙන්නේ නැද්ද..?
"අනේ මගේ මැණික දිහා දෙවියෝ බලලා මගේ පුතේ....මගේ මැණිකට එළිය බලන්න ඇස් දෙකක් ලැබිලා පුතේ...මේ දැන් මට ඩොක්ටර් සමරසිංහ කථා කලා...හෙට උදේම චුටීව එක්ක එන්න කියලා...."
අම්මා සුදු අයියට එහෙම කියාගෙන අපි දෙන්නවම එක පාර තුරුල් කර ගත්තා. වෙන්න යන කිසිම දෙයක් හිතා ගන්න බැරිව අපි දෙන්නම හිටියේ ගොළුවෙලා. ඇත්තටම සුදු අයියට කෙසේ වෙතත් මට නම් හීනයක් දකින ගානයි. මොකද මම දන්න දා ඉදන් මට බද්ද කරන්න ඇස් දෙකක් හෙව්වත් හම්බුනේ නැහැ. ඉතින් හදිස්සියෙන් මේ වුන දේ මට හීනයක්ම තමයි.
"අයියෝ හිනා වෙන්න ඕන වෙලාවේ අඬන්න එපා නැන්දේ...දැන් හැමදේම හරිනේ...."
එහෙම කියලා සුදු අයියා අම්මගේ හිත හැදුවත් සතුට වැඩිකමටම ද කොහෙද අම්මා අඬන එකනම් නැවැත්තුවේ පැය ගානක් ගිහිල්ලා.හුගක් කළුවර වැටිලාත් තිබුණ නිසා වැස්සෙම වුනත් සුදු අයියා ආපහු ගෙදර යන්න ලෑස්තිවුනා.
"මම දැන් යන්නම් පැටියෝ, අම්මත් බලාගෙන ඇතිනේ...හෙට උදේම යන්නත් තියන නිසා ඔයත් වේලස්සන කාලා නිදා ගන්න...හොදද..?"
එහෙම කියලා මහ ලොකු බරක් උස්සන් ඉදලා බිමින් තිබ්බා වගේ හුස්මක් පිට කලා. මට දැනුනා එයා අත් දෙකෙන් මාව අල්ලන් හිටිය විදිහෙන් එයා මම දිහා බලන් ඉන්නේ කියලා.මෙච්චරට සුදු අයියා හිතේ තද කරන් ඉන්න බර මොකක්ද කියලා නම් මට තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුනේ නැහැ කොහොමටවත්.
"අනේ ඇයි සුදු අයියේ මේ..?"
"යන්න හිතෙන්නේ නෑනේ මට...තව ටිකක් ඔය මුණ දිහා බලන් ඉන්නමයි හිතෙන්නේ....දන්නවද චුටී, ඔය ගොරකා මුණ කොච්චර කැතද කියලා..?"
"අනේ මේ යනවා යන්න..කවුද දන්නෑ ගොරකයා.හෙට ඉදන් මමත් බලන්නම්කෝ ගොරකයගේ මුණ..."
අම්මා අහරවන්නත් කලින්ම මම උදේ නැඟිටලා ලෑස්තිවුනා.ඇත්තටම හිතේ තිබුණ සතුට නම් කියලා නිම කරන්න බෑ මට. ඔපරේෂන් එකට ගන්න කලින් හැමෝම එක එක දේවල් කියලා එළියට යන්න ගියා. ඒ කියපු දේවල් අහන්න තරම් මගේ මනස නිරවුල් තත්වෙක තිබුනේ නැහැ. මොකද සතුට වගේම බයකුත් මගේ හිත ඇතුලේ තිබුණා. හැමොම යන්න ගියත් සුදු අයියා මං ලඟ හිටියා.එයාට නම් මම ලඟින් යන්න ගානක් නැතිම පාටයි.
"බයවෙන්න එපා පැටියෝ...හැමදේම හොදින් සිද්දවෙයි...මමත් එහෙනම් එළියට වෙලා ඉන්නම්..."
එහෙම කිව්වත් සුදු අයියා මං ලඟින් ගියෙම නෑ. මගේ ඔලුවට අත තියාගෙන ලඟට වෙලා හිටියා.කියා ගන්න බැරි මහ මොකක්දෝ දෙයක් ඒ හිත ඇතුලේ තිබුණා කියලා නම් මට දැනුණා.ඒත් ඒ මොකක්ද කියලවත් ඒ වෙලාවේ නම් මම අහන්න ගියේ නැහැ.ටික වෙලාවකින් නර්ස් කෙනෙක් ඇවිත් සුදු අයියට කතා කලා.
"ඔයාට ඩොක්ටර් සමරසිංහ කතා කලා...."
සුදු අයියා එතනින් යන්න ගියාට පස්සේ මාව පැය 2/1කින් විතර ඔපරේෂන් එකට අරංගියා. කොහොම හරි හැමදේම හොදින් සිද්ද වෙලා තිබුණා. මගේ වෙළුම් පටි ගලවනවා කියලා ඩොක්ටර් සමරසිංහ මට කියද්දි මට දැනුණ සතුට නම් කියලා නිම කරන්න බෑ. ඉපදිලා හරියටම අවුරුදු 20කට පස්සේ මම මේ ලෝකේ ඇස් දෙකකින් දකින්න යන්නේ. මට හිතාගන්නවත් බැහැ. ඩොක්ටර් සමරසිංහ මගේ වෙළුම් පටි එකින් එක ගලවලා හෙමිහිට අයින් කළා.ඇත්තටම මම සැරින් සැරේට හිතුවේ මේක හීනයක් නෙමේ නේද කියලමයි...
"හරි පුතේ..., දැන් හෙමින් පරිස්සමට ඇස් අරින්න....."
දෙයියනේ..., මට මොනවද ඇහෙන්නේ කියලවත් හිතාගන්න බැහැ.හෙමින් හෙමින් මම ඇස් අරිද්දි හැමෝම මගේ වටේට වෙලා හිටියා.අම්මා මගේ ලඟට ඇවිත් මාව තුරුල් කරගෙන අඬන්න ගත්තේ සතුටටද දුකටද කියලා හිතාගන්න බෑ.කවදාවත්ම දැකලා තිබුණේ නැති ඒ හැම දෙනාවම මම දැක්කා ජිවිතේ පළමු වතාවට...ඒත් මට දැනුණා මගේ ඇස් දකින්න පොර බදන ඒ රූපේ විතරක් එතන නැති විත්තිය. අනේ ඔව් මගේ සුදු අයියා එතන නැහැ.එයා කෝ..? ඇයි මට පේන්න එන්නේ නැත්තේ..? සමහරවිට ගොරකා මුණ පෙන්නන්න තියන ලැජ්ජාවට වෙන්න ඇති. ඒ විදිහට එක එක සිතුවිලි හිත ඇතුලේ පොර බදද්දි.........
"අනේ අම්මේ සුදු අයියා කෝ..? එයා මෙතන නැත්තේ ඇයි..? අනේ කියන්නකෝ..?"
මම අහපු දේට අම්මා මොකුත්ම කියන්නේ නැහැ. අම්මා තියා කවුරුවත්ම මට මොකුත් කියන්නේ නැහැ. හැමෝගෙම මුණු අමුතු වෙලා. අහලා අහලා එපා වුනු තැන ඉවසගන්න බැරිව මට මහ හයියෙන්ම ඇඩුණා. අම්මා මාව ලඟට අරගෙන.....
"අඬන්න එපා මගේ මැණික..එන්න මගෙත් එක්ක..මම මගේ මැණිකගේ සුදු අයියාව පෙන්නන්නම්...."
එහෙම කියලා අම්මා මගේ අතින් අල්ලගෙන එක්කන් ගියේ I.C.U. කියලා ගහලා තිබුණ රූම් එකට. මොනවත්ම හිතාගන්න බැරිවුන නිසයි ආයෙමත් හැරිලා අම්මගේ මුණ දිහා මම බලාගෙන හිටියේ.ඒත් අම්මා මොකුත් නොකියම මුණ අහකට හරව ගත්තා.අපිත් එක්කම ආව නර්ස් මාව අතින් අල්ලන් ඇතුලට එක්කගෙන ගියා. ජිවිතේ පළමු වතාවට මට ඒ මුණ දකින්න ලැබුනේ කවමදාවත් හීනෙකින්වත් නොහිතපු විදිහට. මගේ ඇස් වලින් දැකපු දෙයින් මට කෙලින් හිටගෙන ඉන්න තරම්වත් ඇඟට වාරු ගන්න බැරිවුනා. මගේ ඇස් හැමදාටම පෙනුනේ නැත්නම් කියලා හිතුනා. දෙයියනේ මගේ රත්තරං සුදු අයියා ඇඳක් උඩට වෙලා ඔහේ උඩ බලාගෙන ඉන්නවා.කිසිම සිහියක් පතක් තිබුණේ නෑ එයාට.අහපු දැකපු දේවල් වලින් මට මාවම එපා වුනා. හැමදාම ඒ ඇස් දෙකෙන් වචන වලින් මේ ලෝකේ මට පෙන්නපු සුදු අයියා සදහටම ඒ ඇස් දෙක මට දුන්නයි කියලා දැන ගත්තහම......
"අනේ මෙච්චර ආදරයක් ඔය හිතේ මම ගැන තියන් හිටියේ කොහොමද මගේ සුදු අයියේ.....?"
ජිවිතය යනු ආදරය කියා
ඉගැන්නුවේ මට නුඹයි එදා
හිස්ව ගිය සිත් කවුළුව හැර
සිත පිරෙන්න ආදරය කැටිකළා
ජීවන මංපෙත නුඹ පෙන්නලා
ජීවන රසයට මිහිරක් ආදරයෙන් එකළු කළා
කෙදිනකවත් ලොවක් නොදුටු මෙමා
ලොව දකින්න මට ඔය නෙතු පුජා කළා
නෙතින් ලොව දකිනා පළමු දිනේ
නුඹ දකින්න මා පින්කළා
නමුදු හිත වාවන්නේ නම් නෑ රත්තරනේ
මට හිමිකළ නෙතු අද නුඹ හට අහිමිවෙලා
සාගරයක් තරමට ආදරය පෙන්වා
මගේ ආදරය වැලිකැටයක් කළා
සසරෙ පතන හැම භවයක් පුරා
අපි අපේම වන්නට පෙරුමන් පුරමු මෙදා....
අපේ ආදරේ අපිට නැති වුනොත් අපි හිතන්නේ මේ ලොකේ ආදරේ කියන්නේ මහ බොරු කිසිම වැඩකට නැති දෙයක් කියලා.අපි කොච්චර දුක් වෙනවද, අඬනවද, තැවෙනවද, ඒ ගැන.නමුත් එහෙම කරන එකෙන් වෙන්නේ අපේ ආදරේ අපිම මරලා දානවා වගේ වැඩක්. මම හිතනවා ආදරේ කියන්නේ වචනෙකින් කියලා නිම කරන්න බැරි උතුම් දෙයක් වගේම මේ ආදරේ ලැබුනත් නොලැබුනත් ඒක සංසාරගත බැඳිමක් නිසා ඇතිවෙන දෙයක් කියලා.සමහර විට මම වැරදිද දන්නෙත් නෑ.ඒත් මම කිව්වේ නම් මට හිතෙන දේ.මම මෙච්චර ලස්සනට ආදරේ දකින්න පුරුදු වුනේ මගේ සුදු අයියගෙන්...මම හිතනවා මේක ඇත්තටම සංසාරගත බැදීමක් කියලා...මම ඔයාලගෙනුත් ඉල්ලන්නේ අපි හැමදාමත් ආදරේට ආදරේ කරමු කියලා......
නිමි.
............ ෴ ..........
